«تی‌آرتی»؛ دوست یا دشمن؟

راه‌اندازی شبکه تلویزیونی «تی‌آر‌تی» فارسی‌زبان در ترکیه واکنش‌های بسیاری را به دنبال داشته است. برخی از کارشناسان رسانه‌ای، راه‌اندازی این تلویزیون را در راستای قوی‌شدن بازیگری ترکیه در خاورمیانه عنوان می‌کنند. نقشی که پس از فروپاشی دولت بشار اسد در سوریه بسیار به چشم آمده است. کم نبودند افرادی همچون رضا رشیدپور که این روزها به‌شدت در شبکه‌های مجازی فعال شده و بلافاصله به راه‌اندازی این شبکه واکنش نشان داده و تصاویر استفاده شده در ویدئوی معرفی این شبکه را کاملا حساب‌شده دانستند؛ آن هم با تاکید بر این نکته که «این اقدام، گوشه‌ای از جنگ نامنظم رسانه‌ای است».
در همین زمینه، حسین شریعتمداری مدیرمسوول کیهان با فرض بر اینکه مجوز این شبکه از سوی ایران داده شده است، نوشت: «آیا مسوولان محترم کشورمان با صدور مجوز راه‌اندازی این شبکه به اردوغان و دولتی‌که این روزها دست‌های آلوده به خون مردم مظلوم سوریه دارد و انکار نمی‌کند که یکی از سه ضلع مثلث آمریکا، اسرائیل و ترکیه در مقابله خونین با نیروهای مقاومت است، جایزه داده‌اند؟! باور بفرمایید که اقدام شما واقعا شرم‌آور است.» معاونت امور رسانه و تبلیغات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اما اعلام کرده که برخلاف برخی مطالب منتشر شده، شبکه ترکیه‌ای «تی‌آر‎تی» (TRT) فارسی مجوز فعالیت این معاونت را ندارد. به نظر می‌رسد، مساله اصلی و نیازی که باعث راه‌اندازی چنین شبکه‌هایی شده است اصلا محل مباحثه نیست. عده‌ای عملکرد رسانه‌های داخلی به ویژه صدا‌و‌سیما را زیر سوال می‌برند و معتقدند: «اگر این رسانه‌های داخلی عملکرد مطلوبی داشتند، دیگر نگرانی از راه‌اندازی چنین شبکه‌هایی وجود نداشت.» با این وجود ویدئویی در شبکه‌های مجازی دست به دست می‌چرخد که نشان می‌دهد، هنوز این شبکه شروع به کار نکرده برخی به آن روی خوش نشان داده‌اند .
در حالی که مسوولان دولتی و دست‌اندرکاران رسانه‌ای فکرشان سخت مشغول مجوز دادن یا ندادن به شبکه فارسی‌زبان «تی‌آرتی» است، این شبکه شروع به کار خود را اعلام کرده است. «تی‌آر‌تی» فارسی بعد از شبکه‌های فارسی‌زبان «بی‌بی‌سی» و «صدای آمریکا» سومین شبکه تلویزیونی فارسی‌زبان است که از سوی دولت‌ها و کشورهای دیگر راه‌اندازی می‌شود. مهم‌ترین ویژگی تی‌آر‌تی ترکیه برخلاف این دو شبکه این است که در همسایگی ما قرار دارد و همچنین ارتباطات میان ایران و ترکیه بسیار قابل توجه است.
دیگر شبکه‌های تلویزیونی فارسی‌زبان موجود در خارج از کشور، یا متعلق به بخش خصوصی‌اند یا به صورت علنی و رسمی متعلق به دولت‌ها هستند. اگرچه تا امروز تحلیل جامع و کاملی درباره نحوه عملکرد این شبکه‌ها ارائه نشده است. برخورد مسوولان با این شبکه‌ها همواره سلبی بوده و همین رویکرد، مانع هرگونه بررسی بی‌طرفانه روی عملکرد و تاثیرگذاری این رسانه‌ها شده است.